Historia przewiertów kierunkowych sięga lat 60. ubiegłego wieku i, jak to zwykle bywa, związana jest z pewnym zapotrzebowaniem. Rozwój technologii HDD był możliwy, ponieważ na świecie pojawiły się potrzeby dotyczące wykonywania instalacji podziemnych bez naruszania istniejącej infrastruktury drogowej, głównie chodziło o ukrycie przewodów energetycznych, aby nie psuły krajobrazu oraz były chronione przed gwałtownymi zjawiskami pogodowymi. Pomysł na wykonywanie takich prac w sposób bezwykopowy został zaczerpnięty z przemysłu naftowego, w którym wykorzystywano odwierty.
Początki horyzontalnych przewiertów wyglądały znacznie inaczej niż stosowana obecnie technologia. Przede wszystkim pierwsze przewierty nie posiadały możliwości sterowania i przeprowadzane były z wykorzystaniem wykopów – komory startowej i końcowej. To nie zawsze zdawało egzamin, ponieważ trudno było omijać przeszkody oraz doprowadzić przewiert dokładnie do zaplanowanego miejsca.
Jak rozwijały się przewierty sterowane?
Łukowa trajektoria przewiertów sterowanych pojawiła się wraz z nowymi wyzwaniami, a mianowicie przejściem przez rzekę o trudnym brzegu uniemożliwiającym wykonanie wykopów startowego i końcowego. W obliczu takiego projektu opracowano również technikę pozwalającą na określenie położenia głowicy wiercącej. Było to proste urządzenie, którego obsługa zajmowała dużo czasu.
Największy rozwój technologii HDD to lata 80. i 90. wtedy też udoskonalono system sterowania, pojawiły się samojezdne wiertnice wyposażone w siedziska o dużo większej mocy. Praca stała się prostsza i znacznie szybsza. Było to możliwe dzięki temu, że dostrzeżono zalety technologii. W ten sposób pojawiły się też pieniądze na rozwój i badania nad przewiertami. Ten okres nadal trwa i technologia HDD jest cały czas doskonalona.